Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne i różne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w stronę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on połączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w którymkolwiek ze stawów kończą się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką lokuje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w osi pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w sporcie tym bierze udział krążek stawowy, a zatem odbywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy wyróżnia się z dolu żuchwy w charakteru guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i styl ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i etap jego ruchomości, co powiązane jest z formą krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w czynności stawów, są w konkretnej liczbie połączone z złą formą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i wzięcie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy stanowi głębokie miejsce w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach dysfunkcji układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród tym uważane usytuowanie innych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest podstawowy wpływ na zdobycie korzystnych wyników leczenia. Przydatne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontaktu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w związku do szczęki - także w toku spoczynku, jak również pracy - ma znaczące miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i pełną ich odbudowę w cieniach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontaktu do szczęki kończy się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pewne i niskie. Do ważnych zaliczył ruchy do dołu, do przodu, do tylu również na brzegi. Połączenie dwóch bądź bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z konkretnego punktu widzenia istotny jest podział trendów na przeprowadzające się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą realizować się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej środek spotyka się w drodze strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Dzieli się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia cechuje się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - czystą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń zobacz żuchwy do szczęki jako wyjściowe dostaje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa dostaje się przez największy poziom również z jakiego rozpoczynają się jej ruchy. Jest zatem miejsce, które używa żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest coś przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej cechuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w obszarze 2-4 mm. Bierze się, że w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się wówczas w stanie równowagi, zaś w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni tworzących własne przyczepy na żuchwie działa na jej danie. Istnieje w ostatni zabieg stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych stanowi w bycie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w dziedziny Dondersa, która obejmuje obszar w jamie ustnej mały z przodu zamkniętymi wargami, oraz z tyłu kontaktem języka z podniebieniem delikatnym także posiada nacisk na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg a istnieje najistotniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może sięgać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, robiąc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która przydziela się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Umawia się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony płynące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dostarczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to pociąga za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na odległości łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dodając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl jest w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane a znacząco wchodzą na położenie żuchwy.