Miedzyguzkowe i daleko dotylne położenia żuchwy
Miedzyguzkowe oraz dużo dotylne położenia żuchwy są również określane mianem położenia centralnego lub centralnego zwarcia. Brill oznacza je miejscami mięśniowymi i więzadłowymi, mając je zbyt zakończenie fizycznej i więzadłowej drogi przywodzenia żuchwy. Obecnie (2008) stosowane istnieje dodatkowo określenie „zwarcie centryczne". Jako zwarcie centrycz-ne Kleinrok i wsp. określają „kontakty zębów w dotylnym położeniu zwarciowym (kontaktowym) żuchwy, w skrajnym zaguzkowaniu także na ulicy poślizgu pomiędzy tymi dwoma pozycjami żuchwy". Mięśniowa droga przywodzenia, zwana również nawykową, polega na wolnym doprowadzaniu zębów dolnych do kontaktów okludalnych (zwarciowych) przy małym wysiłku mięśniowym. Mięśniowa droga przywodzenia dokonuje się zwarciem zębów i kształt ten zaliczany jest jako mięśniowe położenie żuchwy. Danie toż stanowi identyczne z założeniem, w którym zęby przeciwstawne znajdują się w najprawdziwszym kontakcie (zaguzkowaniu). Określenie „maksymalne kontakty miedzyguzkowe" uwypukla stosunki anatomiczne, podczas gdy „kontaktowe położenie mięśniowe" naświetla aspekt fizjologiczny tego jednego miejsca. Tak to oba te okresy są synonimami.
Więzadłowa droga przywodzenia żuchwy jest ostatnie istotna, jaką przebywają wyrostki kłykciowe w stawach skroniowo-żuchwowych z miejsca, które wywołują w toku mięśniowego położenia żuchwy, do najbardziej dotylnego, zwanego więzadłowym położeniem żuchwy, od jakiego z koncentracji na warunki anatomiczne nie może nastąpić żadne przesunięcie ku tyłowi. Stanowi to wtedy ruch, który widać ku tyłowi wykonać żuchwa z lokaty międzyguzkowej. Brill uważa, że ruch zamykania i zaczynania tworzony przez wyrostki kłykciowe w okresie drogi więzadłowej jest prawidłowym ruchem zawiasowym.
Zarb i wsp., składając się na wcześniejszych pracach Posselta, Atwooda także nowych, określają centralne położenie żuchwy w tryb bardziej wrażliwy, podając definicje czterech jej założeń w konstrukcjach tego nazwania:
1. Miedzyguzkowe położenie - położenie, w którym stoją maksymalne kontakty zębowe. Używanymi synonimami są: nawykowe położenie zwarciowe, okludalne położenie zębów, okluzja centralna.
2. Mięśniowe (kontaktowe) położenie - występuje w okresie, w jakim występuje kontakt powierzchni okludalnych zębów po uniesieniu się żu-
chwy z położenia spoczynkowego, z wystąpieniem minimalnej aktywności fizycznej. Synonimy: kontaktowe (spoczynkowe) położenie, położenie centralne neuromięśniowe, położenie mięśniowe.
3. Dotylne położenie - stosunek żuchwy do szczęki mieszkający w okresie końcowego ruchu zawiasowego wyrostków kłykciowych. Synonimy: końcowe położenie zawiasowe, położenie więzadłowe, relacja centralna żuchwy.
4. Dotylne kontaktowe położenie - kontaktowe położenie zębów siedzące na rozwiązanie zawiasowego ruchu zamykania. Synonimy: centralne danie kontaktowe.
Istnieje wiele wiedz i hipotez wyjaśniających lub objaśniających centralne zwarcie, ale - upraszczając zagadnienie - można uznać, że odchodzi ono w terminie końcowego ruchu zawiasowego osi łączącej wyrostki kłykciowe (głowy żuchwy), który dysponuje stanowisko na zakończenie przywodzenia żuchwy do szczęki.
Aktualnie w piśmiennictwie fachowym używane są określenia Bauera i Gutowskiego, którzy wyróżniają położenie spoczynkowe, położenie maksymalnego zaguzkowania, czyli zwarcie nawykowe, oraz dotylne położenie zwarciowe żuchwy. Podobnie jako miejsce zwarcia centralnego określają stan, w którym położenie maksymalnego zaguzkowania kładzie się z dotyl-nym położeniem zwarciowym. Można zatem przyjąć, że dotylne położenie zwarciowe żuchwy, maksymalne zaguzkowanie zębów oraz drogi poślizgu między tymi położeniami okazują się na pojęcie zwarcia ważnego czy centrycznego. Zwarciem ekscentrycznym określa się a wszystkie inne miejsca i przemieszczenia żuchwy będące przy kontaktach zębów przeciwstawnych (szczęki i żuchwy).
Jak że z ryciny 31, zasięg nawykowych ruchów żuchwy, w którym następuje odgiyzanie kęsa pokarmowego, jest stosunkowo mały i stanowi tylko wycinek granicznych ruchów przywodzenia i odwodzenia żuchwy.
Dla celów praktycznych ważna jest dana, że dotylne położenie żuchwy stanowi głównie odporną, powtarzalną jej postawą również że służyć jako danie wyjściowe przy ustalaniu centralnego zwarcia, zwłaszcza gdy brakuje podparcia na swoich zębach. Należy również mieć, że dużo dotylne położenie żuchwy jest zgodne z położeniem międzyguzko-wym tylko u około 10% populacji. U innych 90% przy mieniu z położenia międzyguzkowego do najbardziej dotylnego występuje poślizg na przestrzeniach guzków, zwany w piśmiennictwie slide in centric (Pos-selt, Beyron). W toku tej prace żuchwa porusza się kilka do tylu i dołu, co stanowi wywołane przez tzw. prowadzenie guzkowe zębów trzonowych i przedtrzonowych. Podczas ustalania centralnego zwarcia, po cofnięciu żuchwy do najbardziej dotylnej pozycji zwarciowej, należy dać na krótki ruch ku przodowi i górze, tak aby odnalazłaby się ona w daniu mięśniowym, u grupie ludzi najbardziej dopuszczonym do miejsca międzyguzkowego. Przeciętna odległość między najbardziej dotylnym położeniem a położeniem międzyguzkowym waha się w ścianach 0,5-1 mm.
Boczne ruchy żuchwy
Ruch wysuwania i cofania żuchwy, jak również ruchy boczne, można dostrzec na poziomej płytce położonej w jednej szczęce, podczas kiedy w kolejnej umocowany jest poważni pisak rejestrujący przesunięcia tylno--przednie i boczne. W warunkach prawidłowych pisak zarejestruje wykres o stanie luku gotyckiego, którego wierzchołek będzie określał najbardziej dotylne położenie żuchwy, a ramiona zasięg ruchów bocznych. Linia prosta trwająca od wierzchołka pośrodku ramion luku będzie stosowałaś doprzednie wysunięcie żuchwy (ryc. 33).
Boczne ruchy żuchwy zakładają się od jej założenia międzyguzkowego lub najbardziej dotylnego i liczą zwykle na huśtawkowym przemieszczaniu się po jakiejś stronie i asymetrycznym ruchu rotacyjnym.
Strona, po której rozgrywa się żucie Odwiedź stronę natomiast w którą żuchwa się przesuwa, nosi nazwę strony pracującej, podczas gdy strona niemająca startu w żuciu nosi
nazwę balansującej. Uczestniczy w niniejszym stanowisku zwrócić uwagę, iż w właściwym, harmonijnym uzębieniu naturalnym po części balansującej zęby nie są w związku.
Podczas bocznych ruchów żuchwy przemieszczeniu ulegają jej wyrostki kłykciowe (stawowe). Wiedza ich założenia jest wydajna przy użyciu artykulatorów nastawianych indywidualnie, które dają na możliwie dokładne odtworzenie ruchów artykulacyjnych żuchwy. Potrzebne są w współczesnym projektu dane na temat ustalania tzw. kąta Bennetta, który stanowi stworzony przez płaszczyznę strzałkową i metodę poruszania się wyrostka stawowego (w projekcie na platformę poziomą) po stronie balansującej, w sezonie wykonywania ruchu bocznego. Średnia wielkość tego kąta wynosi około 15°.
Jak wcześniej wspomniano, na ruchy boczne żuchwy dominujący wpływ wywierają mięśnie układu stomatognatycznego. Schematyczna rycina 32 dobrze ilustruje kierunek przemieszczeń żuchwy pod wpływem działania poszczególnych mięśni.
Ruchy żuchwy w sądu do szczęki noszą też nazwę ruchów artykulacyjnych. Ruchy żuchwy i artykulacja żuchwy są więc wzorami i oba te słowa mogą stanowić stosowane w nomenklaturze stomatologicznej.